سال ، دارد تمام می شود ،

دارم فکر می کنم ؛

به روزهایی که رفت ، به لحظاتی که خندیدم ، لحظاتی که اشک ریختم ، و تمامِ ثانیه هایی که کنارِ عزیزانم گذشت .

با سرعت ، مرور می کنم ؛

اتفاقاتِ خوب و بدی که برایم افتادند ، آدم هایِ جدیدی که وارد زندگی ام شدند ، و آدم هایی که از زندگی ام رفتند .

دیگر قرار است یک جمله ی "یادش بخیر" قبل از خاطراتِ خوبِ امسالم بیاید ، قرار است امسالم بشود "پارسال" .

و من مبهوتِ روزگار و با چشمانی امیدوار ، در قطارِ بی توقفِ زمان ،ایستاده ام ،

منی که تمام این روزها را زندگی کردم ، خوب هایشان برایم امید بود و بدهایشان برایم درس !

میانِ همین روزها بود که یاد گرفتم عاشق تر و مهربان تر و جسور تر باشم ،

یاد گرفتم محتاط تر گام بردارم و حواسم به دیوارِ شعور و اعتمادم باشد ،

و یاد گرفتم که بهبودِ جهان را از خودم شروع کنم ، که جهان چیزی به غیر از انبوهی از من و ما نیست .

خدای خوبم ! در آستانه ی سال جدیدی ایستاده ایم

به مردمِ کشورم کمک کن ، دستی به سر و گوشِ زندگیشان بکش ، دردهایشان را درمان باش ، و دلهایشان را از همیشه شادتر کن !

کاری کن که سالِ جدید برایمان ، سالِ اتفاقاتِ خوب باشد ، بادهایِ بهاری ، گردِ امید و تعهد و عشق را همه جا پخش کنند و ابرها ، همدلی و مهربانی بر سرِ این مردم ببارند ، آنقدر که انسانیت ، جانی دوباره بگیرد !

کاری کن که سالِ پیشِ رو ، بهترین سالِ زندگیمان شود ،

سالی که تنها اشکِ جاری از چشم ها ، اشکِ شوق باشد ،

سالی که همگی خوشبخت باشیم .

سالی که ؛

دلمان نیاید تمام شود .

#نرگس_صرافیان_طوفان