گاهی وقتا از این زندگی فرمالیته ایی که برای خودم درست کردم بشدت متنفر میشم.

نمیدونم فرمالیته لفظ درستی باشه یا نه اما واقعا ما برای چی عروسی کردیم؟ که مثلا رفتیم زیر یه سقف؟ کدوم سقف؟ سقف ایمو و تلگرام و اینستا و تلفن‌؟!

وسیله چیدیم و یه مهمونی دادیم، فقط و فقط واسه ظاهرسازی. واسه بستن دهن بقیه ( یادم رفت اون موقع بگم و الان اضافه میکنم: که دهن بقیه هیچ وقت بسته نشد و در راس این بقیه با احترام به همشون پدر و مادرامون بودن) .اما مهم نیس که دهن خودمون داره سرویس میشه. معلوم هم نیست تا کی!

میدونم انتخاب خودم بود، تصمیم خودم بود. عاقلانه ش اینجوری بود. اما من دیگه کشش عاقلانه زندگی کردن رو ندارم.